ADIMIN ÜSTÜ ÇİZİLDİ

Anlatsam başıma gelen halleri
Lal eyledim bülbül olan dilleri
Estikçe başımda kavak yelleri
Gözüme kapadı siyah tülleri
Unutuldum, ne kimseden soruldum
Soruldum adımın üstü çizildi

Kendi penceremden dünyaya baktım
Ne benlik eyledim, gönüller yıktım
Ne pireler için yorganlar yaktım
Ne bir geda oldum,ne tahta çıktım
Asi olup gönüllerden sürüldüm
Sürüldüm adımın üstü çizildi

Ne avlarım oldu, ne süreklerim
Ne duam kabul olundu, ne dileklerim
Heba oldu onca tüm emeklerim
Umut ile daha nice yıllar beklerim
Dik yokuşta koşa koşa yoruldum
Yoruldum adımın üstü çizildi

Ne rind olup bir köşeye çekildim
Ne mey olup kadehlere döküldüm
Ne sel olup yamaçlardan söküldüm
Ne mal için eğilerek büküldüm
Çok bulanık aktım amma duruldum
Duruldum adımın üstü çizildi

Her baharda eriyen bir karım ben
Ne terlan kuşuyum ne de sarım ben
İki gözü çeşme, ah-u zarım ben
Ne dostuma, ahfadıma yarım ben
Sevdiğimce tam arkamdan vuruldum
Vuruldum adımın üstü çizildi



25 Ekim 2005 Ekaterinburg / Rusya

Çoğu Bitti Azı Kaldı

Aşkın rüzgarı esiyordu
Hani “ Başında kavak yelleri”
Dönüp baktığında geriye
Yüreğinde bir sızı kaldı
Öğütüldü hayat değirmeninde tane tane
Çarmıha gerildi arzuları
Yandı ateşe Kerem misali
Ne odu ne közü kaldı


Hep yalnız yürüdüğü yollar
Issız ve korku doluydu
Oysa bükülmez sanırdı bileğini
Umursamazdı yılgınlığı, inadına kaderinin
Şalgam suyu sıkardı içine
Acının kederin
Boğazında düğümlendi naraları
Ne sesi ne avazı kaldı


İhtiras diye bir marazı yoktu
Azaydı kanaati hep
Dilemmaydı ümit ve arzu
Gizliydi hep duası, niyazı
Açıktı kalbi herkese, billur bir camdan
Eh! Şak diye düştü bir kere damdan
Canan da usandı candan
Ne küstü ne razı kaldı


Zor zanaattır gönüllerden sürgün olmak
Yaşayan, bilen bilir
Kim açmış kapısını aşka giden yolun?
Kim neşter vurmuş yürekteki duygulara?
Kolaydır hariçten gazel okumak
Ne fırtınalar koparır içinde
Dönmek arzusu dost bahçelerine
Lakin ne dizinde takati
Ne bakacak Yüzü kaldı



Bir anda her şey tersine döndü ya
Ses veren olmadı sesine
Yaşamak, kim bilir
Belki de sadece öylesine
Bir soluk alsındı yeter
Hint kumaşı değildi
Topladı tüm duygularını, isteklerini
Doldurdu bir kör kuyuya
Canından başka mülkiyeti yoktu cihanda
İki satır nasihati
Üç kelime sözü kaldı


Yaşamak eğer bir yudum su,
Bir nefes almaksa yakin
Yoktur şikayeti halinden o vakit
Ne azığı acıdır ne de suyu zehir
Yoktur gelecekten beklentisi…Zahir
Uzatsa elini bir adım mesafededir
Özledikleri, öz bildikleri
Heyhat ki heyhat
Vakit daraldı
Ömür denen sermayenin
Çoğu bitti azı kaldı

Geçmişimle hesaplaşma adına; Oturup bir muhasebe yapsam… Boş iş… Tüketir benliğimi. Vazgeçtim çetele tutmaktan. Adisyon da gerekmez irsaliye de…   En iyisi Yeniden karar vermek… Yoksa yerine… Yerine ne? Neyi ikame etmek? Vazgeçtim yeni şeyler bulmaktan da.   Duygularımı Sevgilerimi Kızgınlıklarımı Kırgınlıklarımı Umutlarımı Umutsuzluklarımı Acılarımı Mutluluklarımı Mutsuzluklarımı Benliğimi Bensizliğimi Sensizliğimi İpsizliğimi İtliğimi Kopukluğumu Aklımı Akılsızlığımı Velhasıl… Varımı yoğumu. Bir eskiciye sattım. Üç on paraya.   Zenginim artık. Üç on paralık adamım!...   İstanbul / 27.06.2009

gül yüzünü gören sümbül ah çekti boynunu bükerek eğildi lâle gülün hicabından rengi kızardı bülbül gül sanarak eyledi nâle   güneş ‘doğmam artık’ dedi çekildi aşkından göklere direk dikildi bulutlar nur olup yere döküldü beşeriyet şaştı kaldı bu hâle   bu nasıl bir cemal od salar cana kuşlar hayretinden uçtu ummana gecenin çığlığı der asumana aya haber edin vermesin hâle   kubbeler ses verir o hoş avaza ne çimen gerekir ne çiçek yaza meyler sunmak için indiler arza melekler elinde gülgûn piyâle   bulutlar da sensin yağmur da sensin kayan her yıldızdan sen bir şûlesin şair nasıl senin methin eylesin duyguları ırmak aşkı şelale     18 Haziran 2009 – İstanbul

Ölür ise ten ölür / canlar ölesi değil – Yunus Emre     Kafkasların Kafdağı, Türk dilinin direği. Edebiyat çırağı, Yiğitlerin yüreği.   Karaları giyinip, şairlerin ağlasın! Yetim kaldı dünyada, şiirlerin ağlasın!   Zulme başkaldıran, Zalimlere set çeken. Hak uğruna baş koyan, Düşmanlara ret çeken.   Üstadını yitiren, Türk dünyası ağlasın! Tanrı dağına kadar, Türk rüyası ağlasın!   Ömür boyu dik duran Dürüstlük abidesi Halkına arka duran Mazlumların gür sesi   Her taşım her toprağım, her diyarım ağlasın! Haber alsın cennette Şehriyar'ım ağlasın!   Azerbaycan’ın canı, Makamın cennet olsun. Türk milletinin şanı, Kabrin nur ile dolsun.   Bizi yasta bıraxıb hara getdin ay şair? El çekib pis dünyeden nura getdin ay şair!    15.02.2009 - İstanbul BİR BENİM GECELERİM            “Yatmış hamı, bir Allah oyagdı, dahi bir men             Menden aşağı kimse yoh, ondan da yuharı”                                                                 Şehriyar   Geceler hep karanlık, zindanların yoldaşı Geceler subha çıkar, benim ile atbaşı   Geceler benim dostum, sırdaşım oldular Geceler açan çiçek, güneş ile soldular   Geceler ilham perim, hislerimi dürterler Geceler esvabımdır, ayıbımı örterler   Geceler iman bağım, sersem seccadeleri Geceler beni anlar, bir de ben geceleri   Geceler aşinamdır, beni bir onlar tanır Geceler dost kulağı, her sözüme inanır   Gecelerle oturur, paylaşırım aşımı Gecelere dökerim, silerler göz yaşımı   Geceler hüzün dolu, cilve, işve bilmezler Geceler kahpe değil, sırrım yada vermezler   Geceler benim aşkım, benim dert ortaklarım Geceler sığınağım, gündüzlerden korkarım   Gecelere son verir, bir müezzinin sesi Geceler musikisi: bu meyusun nefesi   Geceler zikrim, virdim, dilimde hecelerim Açılmayan bir bahtım, bir benim gecelerim.     26 Ocak 2008 / İstanbul

Esir-i aşkın mı oldum nedir Bilemiyorum. Sözcükler düğüm düğüm boğazımda Çözemiyorum. Otursam saatlerce; Sen söylesen ben dinlesem Boyun eğsem sessizce; Aşk yazan, aşk okuyan sözlerine!   Esir-i aşkın mı oldum nedir Dökülüyorum tel tel önünde. Nasıl anlatsam? Taht kurdun gönlümün sarayında. Desem ki Seyyid Nesimi’yim Yüzer misin derimi? Hallac-ı Mansur olsam Asar mısın saçının tellerine?   Başucu kitabım oldun Bıkmadan usanmadan okuyorum seni Her gece Ve hece hece Ve benim de Çözülse dilim ansızın; Akşamın gurubunda, Şafağın kızıllığında Şiirler yazsam şiirsi gözlerine! 18/12/2008 İstanbul

Zifiri karanlık, ağarmaz günüm; Bu nasıl bir devran, bu nasıl dönüm? Zeybeğime ölüm; millete zulüm!                         Zeybeğimi unutmadı bu millet;                         Hüseyn-i davada şehittir elbet!   Kan bürümüş gözleriyle, kızanlar, Bu dünya onlara kalır sananlar, Zeybeğin kanına ekmek bananlar;                         Yalan, dolan ile yelken açtılar;                         Günü geldi; izbelere kaçtılar!   Hak yerine zorbalığı seçenler, Su yerine kan doldurup içenler, Zeybeğime kanlı kefen biçenler;                         Gözden ırak köşelerde yittiler!                         Teker teker geberip de gittiler!   Issız ada, çıkmaz sesi, feryadı; İdam yaftasında zeybeğin adı Bir sefil müddei, bir rezil kadı;                         Acep, bugün nerde, bugün nerdeler?                         Hakkın cezasıyla cehennemdeler!   Zulüm yeryüzünde olmaz payidar; Adalet yolunda verilen canlar! Tarih sayfasında ne zalimler var!                         Kim sayar onları isim be isim?                         Toprakla yek olan bin mundar cisim…   Belki, bu, tarihin intikamıdır; Damla damla düşen, mazlum kanıdır. Gerçek divan elbet Hak divanıdır!                         Günü gelir yüce divan kurulur;                         Akan kanın hesapları sorulur…   Zalim pençesine düşüp, gülen yok! Gidip de oradan geri gelen yok! Sorsan bugün, kızanları bilen yok;                         Zeybeğimin her köşede adı var!                         Ona sevgim öz babamdan yadigâr!       19 Kasım 2008 - İstanbul

Aşk elinden bizar oldum, sinem üstü pâre pâre Gözleriyle hapseyledi bir kaşı keman beni Hakikatin esiriyim, sıdk ile bağlandım yâre Öz yolundan kenar kılar, yad eyler canan beni   Nadandım yeni öğrendim, gideceğim doğru yolu El yordamıyla buldum arar iken sağı solu Göz nuru diye büyüttüm, son anımda vurdu dolu Başaklarım tane tane, öğüttü devran beni   Çok şükür ki gönlüm zengin, el malına göz dikmem Haksızlığa göğüs gerer, zalimlere boyun bükmem Yalan olan bu dünyada boş yere gönüller yıkmam İyiler sonuncusuyum el bilir yaman beni   Ahmak ile sohbet etmem, ne söz bilir ne nükte Onlardan uzak dururum kim yarışsa hödüklükte Dik durmak çok çetin oldu bugünki pespayelikte Eyleme namerde muhtaç, Allah’ım aman beni   Alemlere aşikârım, öz içimde gizliyim Göğüs kafesinde ruhum, kâh ölü kâh diriyim Alçaklara boyun eğmem, asilerin şairiyim Ben ölsem de sözüm ölmez, yâd eyler zaman beni   Cahit, hile, riya bilmem ne olsa söylerim yüze Kıblegâhım Beyt-ullahtır, önünde gelirim dize Rahmeten lil âlemin’dir, bir zerrecik rahmet bize Rükû-u secdem onadır, bağışlar Rahman beni

22/9/2008 İSTANBUL

Gönüller iman dolunur, Kur’an’dan feyiz alınır Eğilir secde kılınır, Hazret-i Settar’a bir   Âlemleri nurlandıran, kalplere iman dolduran Yalnız O’na inanıram, Ahmed-i Muhtar’a bir   Sever O’nu cümle-i can, sevenlere cennet mekân Yedi gökten indi Kur’an, Seyyid-i Serdar’a bir   Ehli Beyt’ine aşığım, Ali benim padişahım Ulaşsın O’na rahım, Haydar-ı Kerrar’a bir   O’dur başımızın tacı, onmayan dertler ilacı Zülfikar O’nun kılıcı, çekildi küffara bir   Fatime-i binti Nebi, Cennet’ten bir köşe evi Nebi’nin emriyle zevci, el verdi Haydar’a bir   O ki Kasım’a babadır, başında Al’i aba’dır Hasan-ı Mücteba’dır, karıştı sırlara bir   Hüseyn-i Şah-ı Şüheda, bütün canlar O’na feda İmam’ın bayrağı onda, çekildi surlara bir   Sinesi iman kal’ası, Ali Ekber’in halası Zeyneb’imin vaveylası, od saldı edvara bir   19 mayıs 2008 / Moskova - Rusya

İşte böyle hayatın İlerisi gerisi Kim bilir hangi olayın bugün Sene-i devriyesi Hayallerinin bile sonu göründü Ki düşüne bile girmez sevgilisi Umutlarıyla birlikte küstü gitti Uğramıyor hanesine ilham perisi Sızılar iğne gibi sancıyor yüreğini Gittikçe sıklaşıyor nefesi Aynalar da komik geliyor artık Ama hiç yok kendine gülesi Biliyor… Gittikçe yaklaşıyor Az kaldı zahir… Duyuluyor ayak sesi Korku mu dediniz? Nedir ki o öyle? Kimdir… Ya da neyin nesi? Yoksa o da mı heybetli? Çok mu kalındır ensesi? Alışkanlığı gereği, eğilir önünde - Hoş geldiniz, efendim! Var mı ölümden ötesi!...   17 mayıs 2008 Moskova - Rusya

çok açık söylemenin, yazmanın manası yok bilen biliyor anlayan anlayacaktır anlamayan anlamasa da bir yolunu bulup saldıracaktır anlayanın da anlamayanın da evine kor düşmesin koy beni linç etsin vursun yumruğunu ta anlımın çatına ulaşır belki göklerin son katına Yeter ki seni çekiştirmesin kinini kussun bana niyeti kıymaksa cana çoktan hazırım teslimatı yapmaya usandım zira yok takatim dayanmaya artık duygularım nasır tuttu manda derisinden kösele baharda kapıldı hislerim kükreyerek gelen sele bedenim çekmiyor ağırlığımı ben de ben değilim artık eğildim büküldüm kırıldım yoruldum....     24,03,2008 Moskova/ Rusya

Bir tutam otu mu var ki dünyada, tutuşsun yansın Meşrebi hafif zaten, neden sıkılsın da utansın Ona alır beşe satar, beşe alır ona satar yalan pazarında İsteyen inanmasın bırakın istemeyen inansın Bir sonsuz ihtirastır ki bu ah, tutuşur alev alev Ateşini ırmaklar söndürür ancak, bol bol içsin de kansın   Önde gidersen alnına vururlar, arkada kalırsan kıçına Ortada yürürsen benim gibi, edersin her şeyin içine Ağzımı bozmayım dedim ama dil bu, durmuyor ki Niye inandın a oğlum el âlemin ipini satmış piçine Elin amelesinin canı çıkıyor hamallık yapmaktan Üç kuruş ekmek parası bula da adam gibi geçine   Kime ne tükenmez suyundan okyanusun, denizin Avuçların nasır tutmuş, sapsarı olmuş betin benizin Tam on üç gövdeli ağaç gördüm, yeminler olsun Beş altısını bana verin, istemem hepsini, gerisi olsun sizin Gözünüzü toprak doyursun, değeri nedir ki üç arşın bezin Buzağısını da alın artık altından öküz oğlu öküzün     Değer vermez insanlığa nerde kalmış hatır sorsun Emir-ul ukaladır ya kendisi o söylesin, o buyursun Aldım kalemi bir kere elime, coştukça coşarım artık “Namerdim eğer hicvetmezsem babamı, yeter ki nazma uysun” Kargışını eksik eyleme üstümden anaların anası “ Görüm senin balam, yediğin içtiğin zehr-i mar olsun Küller elensin başına, torpah senden uca dursun”   11 OCAK 2008 / MOSKOVA - RUSYA

Dönüp arkama bakmasam Görürüm belki önümde ne var Ama kesiyor bıçak gibi yüzümü rüzgâr Puslu havada yürünen zorlu mu zorlu Tipili, fırtınalı yollar Sol elim hareketli Sağ elim sürekli cebimde Aman parmaklarım donmasın Ki çekebileyim tetiği Bu yolda çok olur Kurtlar ve çakallar   -Ulaşırsın menzile, merak etme! dediler Yolu geçtik o gün Düşmana rağmen Menzile hâlâ ulaşamadık Ulaşırsın demekle büyük halt ettiler   Ne o gün açıldı yollar Ne de bugün o puslu hava Ne o gün yenebildik makûs talihi Ne de bugün açabildik çıkmaz sokağı Yorgun ve uykusuzduk o gün Hâlâ yürümekteyiz o yolda leyl-i nehar     03.12.2007 Moskova / Rusya

SU

Suyu Yudum yudum iç İçirmezler kana kana Şükret Yudum yudum İçtiğin suya   Yaşa Günübirlik İhtiyacın mı var yarına Çalıştığın yanına kar Doyurduysan karnını Demektir ki Elde ettiğin var Unut Umutlarını Belki bulursun Bir başka bahar   İçtiğin bir yudum suysa Ekmeğin, azığın da var Uzanacak divanın, Başını koyacak Yastığın da var Yeter de artar sana Yaşa! Eğer yaşamak buysa...         24,11,2007 Moskova / Rusya

Çelişkiler sarmalındayım Yumağa döndüm doğrusu, Çöz çöz çözülmüyor! -Haydi çekinme söyle -…… - Çekinme çekinme... - Ben, hiçbir zaman çekinmem ki...       Sadece hicap ederim...

20/3/2007

SON ŞİİR

Şakaklarındaki kırlıklar sırıtıyorsa yüzüne hergün aynalardan, Alnındaki çizgiler ters hilale dönüşmüşse Adımların kısa kısa, Ve hızlı yürüyorsan Hislerin çapraşık, yer değiştiriyorsa Rüzgar hızıyla yek diğeriyle, Gözlüklerin buğulanıyorsa Her geçmişe daldığında, Eh, tükenmişsin demektir.   Sesin fısıldıyarak çıkıyordur, Sözcükler hece hece Vezni kendiliğinden! Bırak kafiyesiz olsun Son sözlerin Son şiirindir...

15/2/2007 Samara/ Rusya

Sinemde yare Belki bin pare Bağırsam yare: - Ay yüzlü Peri, Gel gir içeri “Şuğu pencereden kon dizim üste”* Al beni burdan, kurtar bu dardan!         * Latif Şah’tan : “ Şuğu pencereden kon dizi üste, Mihriban Sultana bir selam söyle”     02,02,2007 SAMARA/RUSYA

İstersen bak yüzüme, değişen ne görürsün? Kar yağmış nadas tarlası,evlek evlek yol görürsün!…   Var mı irade-i gücün, girsen dil-i hicranıma? Sermayesi sevgi amma, kor düşürdü her yanıma!...   Bir bazar ki bu kafes, var metaın burada satar Çok küçük görünse bile, içinde aslanlar yatar!...   Lakin bozar hükmünü bir kedi nice aslanın, Savurur fırtına seni, bilinmez hal-i encamın!...   İnanırsın – inanmazsın, biri ötekinden beter Şüphe – şekva sana kalır, ahın edvara yeter!...   Doğru olsan neye yarar, mirasın kuru laftır Eğri olsan bükülürsün, sonrası lafı güzaftır!...   Yedin, içtin, gezdin, tozdun dünyada var iken Aldın, sattın,haram kattın dünya sana yar iken!...   Yarın Hakkın huzurunda hesabını kim verir? Yalancı şahit yok orda, defteri Mevla dürür!...     02,02,2007 SAMARA / RUSYA

Ey nar-ı hasrete yanan gönül; Götür beni de gideceğin meçhule... İlet selamımı dostlarıma, sevenlerime Esen rüzgarın serinlik veçhi ile....

22/9/2006 Samara/Rusya

NE DEVE, FİL, NE MAMUT BU BİZİM DINGIL MAHMUT KÖR GÖZÜNE PARMAĞIM LAF ANLAMAYAN ANGUT   ANGUT BİR GARİP KUŞTUR NE YAZIK BEYNİ BOŞTUR BULDUN KOYUN SÜRÜSÜNÜ YEDİR, İÇİR, UYUŞTUR   KÖR KUYUYA TAŞ ATTIN AÇILMAZ KARA BAHTIN BİR ÖMÜRLÜK SERVETİ ÜÇ ON PARAYA SATTIN   OLA! ERZÜRÜM’LÜ ZEÇİ BU DEDİĞİN NEDİR Çİ? ÇEKDİZ DAR AĞACINA SUÇUMUZ NEYDİ PEÇİ?   AYIPTIR SUÇU SORMAK DÜŞÜ HAYIRA YORMAK BÖYLE BUYURDU ZERDÜŞT VAZİFENDİR UYUMAK        ***   NE ZÜMRÜT NE DE SAFİR BİZE GELEN MİSAFİR BENCE KOLAY TARİFİ: “BEYAZ CÜPPELİ KAFİR”   YURDA GELDİ BAŞ PAPAZ BİLDİĞİ YOLDAN SAPMAZ TÜRKÇE İKİ LAF ETTİ YILIŞTI BİZİM AYMAZ   VATİKAN’IN KERTESİ YEDİĞİ B.K HERZESİ RENGARENK GÜL BAHÇESİ KERKENEZİN CÜPPESİ     GÜN OLUR NEFRET KUSAR GÜN OLUR ÖTMEZ, SUSAR BİZDEKİ BOŞ PAPAZLAR BAŞ PAPAZA YÜZ BASAR   PAPAZ DEYİP, GEÇMEYİN SOĞUK SULAR İÇMEYİN KİM İPLER BU KEŞİŞİ BOŞA KÜREK ÇEKMEYİN        ***   NE BOŞTUR NE DE DOLAR KİMİ ZURNA, TEF ÇALAR MİLİTARİST DINGILLAR PAŞA TESTİSİ YALAR   YALASIN AYBI YOKTUR YARINDAN KAYGI YOKTUR ONUR, ŞEREF, HAYSİYET O’NUN BİR KAYBI YOKTUR   ALDIRMAYIN NE DEMİŞ O DA BİR HERZE YEMİŞ AR, HAYA DAĞITILIRKEN BİZİMKİ TATİLDEYMİŞ        ***   ADIM ATTIK VATANA BAKTIK ATIP, TUTANA AYNI TAS, AYNI HAMAM BÜYÜK LOKMA YUTANA   VIZIR VIZIR ULAKLAR DOLMUŞ, TAŞMIŞ YALAKLAR GERİ DÖN, OĞLUM CAHİT SENİ SİBİRYA PAKLAR!

29/11/2006 İstanbul

Kızıllığı sardı artık ufku, seherin; Sönme zamanıdır cılız fenerin. Damla damla su taşır gönüllere kemerin; İnadına şırıl şırıl boşa akan derenin. Sat anasını beş paraya, pazarda dehrin, Kır dişlerini, utanmaz ve uslanmaz çerhin; Diren, inadını göster, kalk ayağa; Kalk ki; bu yer değil senin yerin....

İstanbul  27/8/2006